Dood gewoon dood is er één uit de oude doos maar in een nieuw jasje. En deze kwam vast niet voor niets om de hoek kijken. Een stukje heling geeft altijd weer ruimte. Ruimte om meer verbonden te zijn met mijzelf en de wereld om mij heen. Om te kunnen geven wat ik vanuit mijn hart heb te geven.

‘Acceptatie van de dood vormt een essentiële schakel voor levensstroom’.

Is de dood wel zo gewoon ? Zo gewoon als leven? Dood gaan we toch allemaal?

Hier een ‘doodgewoon’ verhaal over doodgaan en hoe ik met mijn gezin daar mee omging.

Toen mijn moeder ongeneeslijk ziek bleek en de boodschap was dat zij niet lang meer had te leven brak een periode aan waar ‘de dood’ in het licht kwam. Dat wat je eigenlijk graag diep onder de grond wil blijven wegstoppen en toch een onderdeel van ieders leven is en zal zijn. Ik snap wel waarom. Dood raakt pijn. En toch verbind de dood ook. De dood raakte mij in kern van mijn menselijke en moederlijke bestaan. Mijn moeder die mij had gedragen en het leven had gegeven. De pijn was zo intens dat ik het blokte uit zelfbescherming. Ook daar heb ik weer zoveel van geleerd.

Even terug naar mijn gezin.

Toen waren wij; mijn man en ik met 3 kinderen in de leeftijd van 3, 8 en 11  jaar.

Mam zei, ‘vanaf nu is het leven anders’. Ik sta stil bij die woorden en bedenk mij dat het zo krachtig zou zijn als je elk moment kan leven naar het gegeven dat het leven elk moment eindig kan zijn. Niet alleen voor jezelf maar ook die van je partner, je kinderen en andere dierbaren. Bewuste keuzes. Dagelijks stil staan om te overdenken of je nog steeds doet waar je blij van wordt. Stil staan of je dankbaarheid kan voelen voor het leven. Welke keuzes kan ik maken voor plezier en verbinding? hmmm

Hoe gingen wij met ons gezin om met doodgaan en de dood.

Ik besef heel goed dat de eerdere ervaringen van de ouder een grote rol kunnen spelen op de ervaring van kinderen met de dood. Ik wenste mijn kinderen vooral de ruimte waar alles kon en mocht zijn. Vooral emoties, vragen en eigen ideeën. Ik wenste voor mijn kinderen de acceptatie voor de dood als deel van het leven.

Het is een ervaring. Een ervaring die voor ieder mens weer ander is en kan zijn. Een ervaring die mij raakte in het intense gevoel van afgescheiden zijn van het leven. kind in emotieDe ervaring dat afscheid nemen pijn doet en verdriet meebrengt is een welbekende. Waarom huilen alle mensen?

Huilen,de stroom van het verdriet. Huilen lucht op.Verdriet kan nog regelmatig opkomen net als de tranen die daaruit voortvloeien als je aan de overleden persoon denkt. Zelfs nog jaren later.

Kinderen zien dat veel mensen huilen maar ook dat sommige mensen niet huilen. Alles wat  kinderen vrij kunnen waarnemen en beleven rond ‘de dood’ en het ervaren van de ruimte om vragen te hebben en te stellen zie ik als een waardevolle levensles.

Die ervaring bepaald of de dood een plekje in je hart kan innemen in de vorm van acceptatie. Het mooiste zou zijn als je kinderen bewust de ruimte kunt geven om zelf invulling te geven aan een ervaring rond de dood.

Het heeft mij enorm geholpen stil te staan bij omgaan met de dood omdat mijn moeder wenste dat het voor haar kleinkinderen geen treurige bedoeling zou zijn. “Betrek ze erbij”, zei ze. “Doe maar zo gewoon mogelijk”………..vandaar de titel ‘doodgewoon dood’. Treurig is een invulling van haar geweest maar de intentie om ‘te verbinden met de dood’ is een geschenk van haar geweest waar ik haar heel dankbaar voor ben.

Niet voor elke ouder is ‘de dood’ een doodgewone ervaring. De dood kan ook onverwacht komen en véél te vroeg komen’. Dood brengt ons bij onze emoties, onze kwetsbaarheid. Het laat ons stilstaan bij het leven, bij de liefde voor elkaar. Kan de dood  wel ‘gewoon’ zijn? Wat maakt dat het niet gewoon kan zijn? De pijn? Niet kunnen accepteren?

Niet willen accepteren?… om je ergens tegen te kunnen ‘blijven’ afzetten?

Onbewust creëren we patronen om controle te houden over de pijn. Het verdriet, de machteloosheid, de boosheid….De ervaring en de verwerking is van invloed hoe ‘de dood’ in jouw systeem word opgeslagen. engel en kind

Geloof kan enorm helpen om de dood te verwerken. Ik geloof dat de dood niet zo eindig is als het lijkt. Het fysieke aardse leven eindigt met de dood. Het contact wordt anders. Het fysieke contact is er niet meer en dat kan je enorm missen. Elkaar aanraken, elkaar aankijken, elkaar bellen. Maar ik voel mijn moeder nog wel. Ik praat in mijn hoofd nog met haar, ik denk aan haar, ik droom over haar.  Zij heeft een warme plek in mijn hart en ik haal nog dagelijks mooie lessen uit haar leven. Als ik mijn ogen sluit en met liefde aan haar denk, voel ik dat als een warme deken in mijn hart. Dat kan mij ontroeren. Dat troost mij.

Ik vroeg mijn zoontje van 8 jaar na een paar weken hoe hij terugkeek op het overlijden van oma. ‘Doodgaan is niet zo leuk’, zei hij maar ik kan toch nog contact maken als ik wil mam. Oma is eigenlijk niet helemaal weg,  alleen haar lichaam……

Vol overgave hebben alle kleinkinderen hun afdrukken achtergelaten op de kist. De bloemen werden uit de vaas getrokken ,stenen, knuffelbeer, tekeningen, alles mocht met oma mee. Mee op reis tot ver in de wolken en de sterren……Tussen het spelen door werd af en toe even naar oma gekeken of over haar wang geaaid. Zelfs mijn zoontje van 3 jaar, gluurde keer op keer over het randje van de kist. De natuurlijke nieuwsgierigheid die je dan ziet…. Zo mooi!

Het was een prachtig tafereel. Achter mij stond mijn man, stil en ontroerd te kijken…….

De kinderen mochten de kist rijden naar de auto en hebben haar bij het crematorium uitgezwaaid. Thuis hebben we gekleurde ballonnen opgelaten met tekeningen en briefjes eraan voor oma…. En afgesloten met een ijsje van opa.

De rust is weer in huis en we kijken terug op een prachtig afscheid.

Later bleek dat de kinderen vooral mij ‘als moeder’ hadden gemist de laatste dagen. Dat is zo mooi te horen als je terug komt in het ‘gewone leven’.

Het gewone leven waar dood nu ook een ‘speciaal’ plekje heeft.

 

Geschreven door Indra Tulling-Weeda

Lief met LEF.

 

 

 

 

Share This