Vorige week stond er een artikel in de plaatselijke krant ‘het kompas’ over
‘de scholen zijn weer begonnen, ontwikkelingen in het onderwijs’
Artikelen over onderwijs trekken altijd mijn aandacht omdat ik passie heb voor onderwijs en dan voornamelijk voor vernieuwing en ontwikkelingen in het onderwijsveld.
Ik voel mij ambassadeur voor het kind en spreek bij deze weer een stem uit om de ander te inspireren over de ontwikkelingen die nodig zijn in het onderwijs.
Ontwikkelingen die nodig zijn om de mens, het kind, in zijn ontwikkeling en innerlijke kracht te begeleiden en ondersteunen. Niet alleen kinderen maar vooral ook de leerkrachten en schoolleiders omdat zij het verschil kunnen maken voor kinderen.
Met mijn passie voor vernieuwing ten dienste van het kind scan ik de waarden die voortkomen uit gedachten en visies over onderwijs.
Ik scan de ‘nog bestaande gedachtepatronen in het onderwijs versus de wenselijke patronen die de mensheid dient in evolutie ‘van hoofd naar hart’.
Dit is voor mij een gewoonte en ik ben dan ook geraakt als ik nog oude patronen ontdek die kinderen niet helpen maar hinderen. Ik zeg hinderen omdat ik zelf heb ervaren als kind welke patronen mij hebben doen verwijderen van mijn essentie mijn creativiteit en kwaliteiten. Deze patronen die nog steeds kinderen doet verwijderen van zichzelf en hun kwaliteiten wat zich onder andere kan uiten in gedrags- en leerproblemen, onderpresteren en aanpassen in plaats van in je kracht staan.
Mijn persoonlijke scan beweegt zich op het vlak van mogelijkheden en vraagt zich bij voorkeur altijd nieuwsgierig af in elke situatie: Wat raakt mij? Omdat mijn emoties de weg van hart tot hart en de wil om de ander te zien blokkeert. Om mij vervolgens af te vragen; Wat vraagt deze situatie? Wat zie ik, wat voel ik en wat kan ik doen?
Om bij het onderwijs te blijven vraag ik mij altijd af; dient dit patroon het collectieve verlangen naar verbinding met de mens in zijn geheel (denken, voelen, lichaam, ziel) Is er balans tussen alle delen om de mens te ondersteunen in zijn volledige ontwikkeling?
Ondersteunt dit patroon of dit gedrag de nieuwsgierigheid naar ‘de mens’, ‘het kind’ in zijn geheel?
De vraag of we in de juiste richting met onderwijsvernieuwing bezig zijn?
Zolang de oude patronen nog met aandacht gevoed worden en dat zijn de patronen die de focus op resultaat hebben ipv 100% op het kind. De focus op beter weten in plaats van in gelijkwaardigheid zijn en samen leren met kinderen. Focus op goed willen doen en voorbij gaan aan het al goed zijn. Focus op angst of het wel goed is in plaats van vertrouwen in de mens en het leven.
Patronen die de focus op wat hoort en moet hebben in plaats van wat het kind nodig heeft. Met de vraag wat zou kunnen helpen.
Wat dacht je van de uitnodiging om het potentieel van het kind of ‘de ander’ te ontdekken en te helpen openbloeien en groeien?
Kinderen vragen om gezien en gehoord te worden dat is waar het onderwijs naar toe mag gaan bewegen van denken wat goed is naar je afvragen wat NU of een bepaalde periode zou kunnen ondersteunen of helpen om te leren, groeien en ontwikkelen.
Uitgaande van het kind slaan we met de ontwikkelingen nog steeds een groot deel van de plank mis zolang we hoofdzakelijk de aandacht voeden voor verbetering van de inhoud van het onderwijsaanbod en de didactiek. Dit kan allemaal ‘in een boekje maar waar het werkelijk om gaat is de verbinding van mens tot mens. Kinderen nodigen de volwassenen op elk vlak daar toe uit om in eerste instantie te accepteren wat zich aandient om je vervolgens vanuit je hart af te vragen wat nodig is voor de ander.
Kinderen willen van nature leren dus als dit niet stroomt is daar een reden voor. Vaak hebben wij moeite met accepteren. Herken je dit? Wat als gewoonte op kan spelen is de vraag of je het wel goed doet of goed hebt gedaan? Herken je dit in opvoeding of onderwijs? De schuldvraag speelt ook vaak op. Of de ander is schuldig of jij voelt je schuldig. Deze patronen bevatten geen liefde maar oordeel. Dit inzicht kan heel belangrijk zijn.
Het is namelijk zooo moeilijk om te voelen wat je raakt in de situatie of in het contact met de ander. We zijn zo gewend met ons hoofd van alles te bedenken en in te vullen voor de ander. De vraag is wat de situatie werkelijk vraagt? Wat vraagt het kind jou of wat heeft het nodig van jou?.
Alleen ‘het hart’ kan dat voelen en bevestigen door te handelen vanuit het hart. Dit is een proces van leren. Van vallen en opstaan. Van hoofd naar hart.
Elke situatie bevat een magisch les voor de betrokkenen. De vraag: Wat vraagt deze situatie van mij? Kan ik waarnemen vanuit nieuwsgierigheid? Kan ik voelen wat mij raakt? Kan ik mij inleven in het gevoel en de behoefte van de ander?
De kwaliteit van het onderwijs in Nederland is goed bewezen. Dus wat meetbaar is en in een boekje staat is goed. Wat vraagt het onderwijs dan voor vernieuwing of ontwikkeling?
Met de uitspraak als je het altijd blijft doen zoals je altijd hebt gedaan verandert er in essentie niets. Simpel gezegd stop je de energie in de oude stroom dus zal er geen vernieuwing zichtbaar worden. De maatschappelijke problemen zijn een spiegel voor de maatschappelijke ontwikkelingen. Het onderwijs vraagt dus nog een andere ontwikkeling? Mensgericht ipv inhoudsgericht.
Een nieuwe ontdekkingstocht.
Zoals de titel én het verhaal als basis voor het boek van Joop Berding, ‘ik ben ook een mens’ mij eerder raakte. De woorden van zijn kleinkind die de essentie bevatten van een collectief menselijk verlangen. ‘Ik wil gezien worden, als kind als mens. Mijn invulling: Mens in zijn totale wezen. Zie mij en hoor mij en ik zal kunnen landen in vertrouwen dat ik het waard ben gezien en gehoord te worden.
De balans wordt pas recht getrokken als de persoonlijke ontwikkeling van de leerkrachten gezien en ondersteunt worden. Zij die het verschil kunnen maken door een spiegel te zijn in authenciteit voor kinderen. Een prachtige uitdaging om leerkracht te laten zien en zijn.
Dus op de vraag of de ontwikkelingen nu de juiste kant op gaan? Nee, zolang ze niet de juiste fundering van gedachtepatronen bevatten gaan de ontwikkelingen nog in de oude stroom verder.
Op de vraag of de intenties voor vernieuwing in onderwijs op het juiste pad zitten. Ja, die komen vaak vanuit het onderbuikgevoel. Er klopt iets niet meer. Er is verandering nodig.
Wat vragen kinderen eigenlijk van ons volwassenen én het onderwijs?
Door je dat af te vragen bevind je je ook op het vlak van mogelijkheden en kan je een beroep doen op het hart. Inleven, luisteren, waarnemen.
Ben je vervolgens ook bereid om écht te luisteren naar het kind of wat het kind jou wil zeggen?
Wat we vaak uit gewoonte doen is het al invullen, oplossen en bepalen voor het kind.
Kinderen hebben een goed voorbeeld nodig. Een voorbeeld en gedrag dat laat zien dat zij volledig mogen zijn wie ze zijn en dat zij vooral zichzelf lief te hebben en accepteren in alle kwaliteiten maar ook eigenaardigheden en gedragingen die onder andere het gevolg zijn van gekwetstheid. Dus ook het rugzakje dat ieder mens heeft vraagt acceptatie. Groot of klein, zwaar of licht. Elk gedrag, elk deel van jou als mens vraagt acceptatie en liefde.
De vraag: wil jij dat voorbeeld geven?
Welke ontwikkelingen zijn dus nodig in het onderwijs maar ook op het vlak van ouderschap die de kern behoeften van kinderen vervult?
Kinderen vragen ons om gelijkwaardigheid en inleving. Zij verlangen onze weg van hoofd naar hart. Wie ben jij? Wat verlang jij? Hoe leer je graag? Wat doe jij en hoe doe jij? Wat voel jij? Leef jij vanuit passie en plezier? En heb jij JOU zelf lief in alle delen? Zoals ik verlang dat jij mij lief hebt in alle delen van mijn mens zijn? Onvoorwaardelijk.
Volwassenen hebben zichzelf te ontdekken en te leren inleven in plaats van invullen, luisteren in plaats van horen en waarnemen in plaats van oplossen. Een magisch proces van vallen en opstaan zoals een kind leert en probeert. Daar kunnen wij dus ook een voorbeeld aan nemen.
Ik inspireer je graag vanuit ‘de stem van het kind’ omdat die altijd de weg vind van hart tot hart.
Liefs Indra
Recente reacties